Uiteindelijk ging ik dus in oktober 2011 naar Nepal, ging ik de reis van mijn leven maken! Loslaten werd mijn thema, dát zou ik meenemen naar de Himalaya én achterlaten.
De eerste dagen
De reis naar het startpunt viel tegen, ondanks de tabletten tegen reisziekte werd ik zwaar beroerd en had ik last van alle indrukken die ik niet kon filteren. Waar was ik in hemelsnaam aan begonnen?
De eerste dag lopen ging gemakkelijk: heerlijk zonnig weer, stilte en ruimte om me heen. Eindelijk in beweging. ’s Werelds hoogste bergtoppen zou ik gaan zien, dat alleen al riep een gevoel van euforie op. Ik liep gewoonweg in de Himalaya! Machtig!
Die nacht sliep ik erg slecht, niet alleen door de harde matras met dito kussen. Alle onbekende geluiden drongen door de muren heen en mijn kamergenote lag zo heerlijk te snurken. Dat bood ruimte voor ‘angst’. Want ik moest morgen toch fit en uitgerust zijn, klaar voor de volgende wandeling?!
Die nacht sliep ik erg slecht, niet alleen door de harde matras met dito kussen. Alle onbekende geluiden drongen door de muren heen en mijn kamergenote lag zo heerlijk te snurken. Dat bood ruimte voor ‘angst’. Want ik moest morgen toch fit en uitgerust zijn, klaar voor de volgende wandeling?!
De tweede wandeldag bestond uit flink stijgen, dalen en weer stijgen, waarbij we ontelbare trappen omhoog liepen. Op een bepaald moment leken wel mijn benen wel van lood, mijn hart klopte als een bezetene en ik kon mijn dorst haast niet met water gelest krijgen.
En ja hoor, wat gebeurde er? Daar kwam dat venijnige stemmetje weer opzetten. “Ha, dacht je dat je wel even in de Himalaya een trektocht kon maken?” Tjonge jonge een dag serieus aan de wandel en de koek is op.” Oeps, lichamelijk en mentaal zakte ik in een dip, terwijl ik omhoog keek en alleen nog maar traptreden zag...
Verlammend
Verlammend werkten die gedachten op me. Hoe was het mogelijk? In Nederland liep ik vele kilometers als een kievit! Ik ging op een steen zitten en keek eens rustig om me heen.
Waarom was ik naar Nepal gekomen? Wat wilde ik bereiken? Opeens kwam de ingeving: Wat was voor mij op dat moment wél mogelijk?
Dus weer in de benen, voor de ultieme test! Dat bleken 3 traptreden te zijn, 'piep'...Ik nam de volgende beslissing: niet meer omhoog kijken, 3 stappen zetten met de matra 'Work at Balance', op adem komen, een slok water drinken en weer verder lopen. Telkens en telkens weer.
Zo kwam ik aan het einde van de dag moe en koud in Ghorepani aan. Na een kop warme chocolademelk en het gezellig samenzijn met mijn reisgenoten voelde ik me geweldig. Ik had een overwinning behaald! Ik had gewonnen van mijn verlammende gedachten!
Lopend loslaten
Omgeven door veel groen, het geluid van de krekels en het geklater van de watervallen in de jungle, werd mijn hoofd tijdens het lopen steeds leger, stiller.
Er kwam ruimte, rust en kracht voor in de plaats. Geweldig om de energie en pracht van de natuur te mogen ervaren. Ik voelde me krachtig verbonden met de aarde, een groots gevoel dat me tegelijkertijd ook heel nietig leek zijn in deze indrukwekkende omgeving.
Er begon een hele andere energie door me heen te stromen. Dit was ook loslaten begreep ik. Loslaten eenvoudigweg door in de Himalaya te lopen!
Er kwam ruimte, rust en kracht voor in de plaats. Geweldig om de energie en pracht van de natuur te mogen ervaren. Ik voelde me krachtig verbonden met de aarde, een groots gevoel dat me tegelijkertijd ook heel nietig leek zijn in deze indrukwekkende omgeving.
Er begon een hele andere energie door me heen te stromen. Dit was ook loslaten begreep ik. Loslaten eenvoudigweg door in de Himalaya te lopen!
Bewust loslaten
Toch wilde ik ook heel bewust afscheid nemen van 'stukjes' uit mijn leven. Daarvoor zaten immers de gedroogde witte roosjes in mijn rugzak; altijd bij de hand.
Op de top bij Poon Hill zag ik een veld begroeid met paarse distels. Dát was dé plek om mijn eerste roos achter te laten. Heel symbolisch en bevrijdend voelde dat. Ik heb tranen met tuiten gehuild. Wat een opluchting!
Toch wilde ik ook heel bewust afscheid nemen van 'stukjes' uit mijn leven. Daarvoor zaten immers de gedroogde witte roosjes in mijn rugzak; altijd bij de hand.
Op de top bij Poon Hill zag ik een veld begroeid met paarse distels. Dát was dé plek om mijn eerste roos achter te laten. Heel symbolisch en bevrijdend voelde dat. Ik heb tranen met tuiten gehuild. Wat een opluchting!
De daarop volgende dagen heb ik gelopen alsof ik gedragen werd. Lichtvoetig, 'stap-vast' en in mijn eigen cadans. Een onvergetelijke ervaring en een ongekend geweldig gevoel rijker!
Symbolisch loslaten
Onderweg heb ik nog een roos meegegeven aan het stromende water onder een waterval. Zo mooi, rustig voelde dat. Zonder tranen maar met een weten dat het juist was om dat stuk mee te geven aan het water.
Schilderij
Mijn laatste roos liet ik achter in de warm-rode Nepalese aarde, die zichtbaar geworden was na een landverschuiving. Spontaan besloot ik wat van die aarde mee naar huis te nemen.
Mijn laatste roos liet ik achter in de warm-rode Nepalese aarde, die zichtbaar geworden was na een landverschuiving. Spontaan besloot ik wat van die aarde mee naar huis te nemen.
Anita
Geen opmerkingen:
Een reactie posten